Het beste plan

Een paar dagen geleden leek het me fijn om ver van te voren mijn visa te verlengen. Hij loopt af op de 24ste van deze maand en aangezien ik de 12de van mei naar huis vlieg zou ik genoeg hebben aan 1 extra maand. Ik huur op dit moment een kamer voor 2 weken in Bontang. Maar het immigrasi office is in Samarinda (3 uur heen en 3 uur terug met de bus). Geen probleem want van de mensen die mij hier steeds van hot naar her slepen wonen de leukste 2 in Samarinda. Slaapplek werd voor me geregeld ("Nee ze slaapt bij mij!" "Nee mijn moeder wil haar in ons huis!") Tot zover:leien dakje. Na aangekomen te zijn in deze enorm drukke stad op naar het office. De beste man keek naar mijn paspoort gaf me een brede glimlach en zei: "I'm sorry, cannot. You already extended one time and a visa on arrival can only be extended one time. Goodbye!" Fuck fuck fuck! Het meisje met wie ik was heeft het nog geprobeerd maar het enige wat hij bleef zeggen was Tidak boleh (cannot) en salamat tinggal (goodbye). Jammer maar helaas, ik moet voortijdig afscheid nemen van Indonesie. Zie, dat krijg je als je gaat plannen, teleurstelling. Hou me vanaf nu aan me oude plan van niet plannen vast. Nu moet ik helaas mijn vliegticket wel plannen maar dat mag volgens mijn oude plan. Ik ga nu maar naar Singapore voor een paar dagen en dan misschien naar Yojakarta om de familie van Ahmad te bezoeken of ik ga vanaf Singaore naar het Noorden om 2 weken later in Bangkok aan te komen. Maar ik maak nu geen plan ik zie het wel weer! Ik zou eigenlijk maar 1 nachtje hier in Samarinda zijn maar zoveel mensen willen me ontmoeten/dingen doen etc dat vanavond mijn derde nacht word. En volgens mij (door de taal weet ik het niet zeker) maar word ik morgenavond bij een ander gezin verwacht. Het is hilarisch oom bij mensen op bezoek te gaan. Ik kom een huis binnen. Iedereen begint te lachen en stuift vervolgens de kamer uit. Om een hoekje wordt er dan naar me gekeken. Vervlgens wordt er iemand uit de 'verstopkamer' geduwd (ik neem aan de zwakste, Darwin) en die staart mij aan. Het meisje met wie ik hier steeds ben zegt dan standaard heel vrolijk, Ze wil met je praten! Ahum.. Dat wil ze volgens mij niet maar ok.. Ik: Do you speak english? Zij: *staar*. Ik: *Glimlach* Zij: *Staar*. Plotseling komt er een camera tevoorschijn. De kamer stroomt vol met mensen met blackberrys en cameras en dan is het glimlachen geblazen voor mij en serieus en kalm naar de camera kijken voor hun. En hierna krijg ik zoooooo veel eten voorgeschoteld (weigeren is onbeleefd, echt waar!) dat ik als een tonnetje ben. Goh dat zal een gezellig (dat is het algemene woord voor dik) weerzien zijn op schiphol! Nog maar een maand! Kussen!